Het raakt me!

Aan de grenzen van Europa gebeurt van alles. Zo ook in het Noord Franse Calais/Duinkerken. Vele mensen zijn op de vlucht en verblijven in deze jungle. De reden zijn divers; oorlog, Dublin claim (asielzoekers die via een ander Europees land in bv Nederland aankwamen en in het eerste Europese land asiel hadden moeten aanvragen), klimaat vluchteling, uitgeprocedeerd in een ander Europees land.

In maart was het in Calais en Duinkerken nog relatief rustig (300-400) Het aantal vluchtelingen (700) onderweg naar de UK neemt nu snel toe. Naast veel alleenstaande jonge mannen zijn er nu ook veel jonge gezinnen. Drie weken geleden is het kamp door de politie ontruimd, dit ging met geweld. De vluchtelingen wonen verspreid over een groot gebied tussen Calais en Duinkerken.

Vandaag heb ik voor het eerst als verpleegkundige binnen “No Border Medics” (nobordermedics.org) gewerkt. Het warehouse was ons start en verzamelpunt. Allerlei materiaal hebben we meegenomen: tent, verbandmateriaal, medicatie etc. Gezamenlijk zijn we naar het kamp gereden waar we de kliniek hebben opgebouwd.

De distributieplek waar we de tent hebben opgezet en waar ook andere organisaties hun plek inrichten, bevindt zich aan het water op een kruispunt aan een soort van gravelroad met daarachter alleen maar bos.

In totaal hebben we vandaag 126 mensen gezien. Klachten variëren maar het gaat vooral om scabies, (brand) wonden, verkoudheid, maag en tanden. Het raakt me als er een smerig uitziend kind van 5 jaar, zonder zijn ouders,bij me komt zitten en vertelt dat hij last heeft van zijn knie. Het raakt me als een jongeman van pakweg 30 jaar vertelt dat hij klachten heeft van braken en misselijkheid omdat hij de dag ervoor op “game” is geweest en (te) veel zeewater heeft binnen gekregen. Het raakt me dat deze groep in de UK niet op een legale wijze asiel aan kan vragen. Het raakt me dat Europa wegkijkt! Choose Love!