In de war

Vandaag en ook morgen zet ik mij in voor “No Border Medics” (https://nobordermedics.org/en/start-english/).

Samen met mijn (oud) collega Rob ben ik vrijdagmiddag afgereisd naar Duinkerken. Inmiddels heb ik een vast hotel waar ik overnacht en weet ik steeds iets beter m’n weg in de omgeving te vinden.

Zaterdagochtend werden we om 09:30 uur bij het nieuwe “warehouse” verwacht. Onderweg zagen we vele vluchtelingen lopen. De Auchan (supermarkt) is in de buurt en mensen nemen hun boodschappen in het winkelwagentje mee richting hun onderkomen.

Rond 11:00 uur waren we in het kamp, nu dicht bij Loon-Plage. Wederom een nieuw kamp. Het derde kamp wat ik in 7 maanden heb gezien. Nog steeds zijn er regelmatig ontruimingen om de vluchtelingen te ontmoedigen. Het had flink geregend vrijdagavond dus de toegangsweg naar het kamp was modderig. Toen we op de plaats van bestemming aankwamen was ongeveer iedereen ons gevolgd. Er zijn nu ongeveer 700 – 800 vluchtelingen in het kamp. Ik sprak een jongen van ongeveer 14 jaar. Hij sprak vloeiend Nederlands. Ik vroeg hem waar hij vandaan kwam. Hij vertelde dat hij in België had gewoond. Hij was super trots dat hij zonder Vlaams accent sprak. Ik vroeg me intussen af wat hij in dit kamp deed….

Er zijn na mei zoveel meer mensen in het kamp komen wonen. Ook nu weer veel alleenstaande mannen maar meer vrouwen en gezinnen met kinderen. Wat me ook opviel is dat er veel kinderen (jongens) van tussen de 14-17 jaar zijn. Ik sprak met vier van hen. Ze waren vrienden van elkaar geworden en hielpen elkaar zag ik. Een van hen had last van z’n keel. Deze kwetsbare kinderen, in deze situatie, in dit kamp vind ik soms zo moeilijk te zien. Het grijpt me letterlijk naar “m’n strot”. Misschien omdat ik vier dochters in een vergelijkbare leeftijd heb? Ik wil alles voor ze regelen ze een betere toekomst geven maar in de realiteit bekent het dat behalve wat kletsen en ze 4 pilletjes multivitaminen meegeven het ophoudt. In het hotel aangekomen heb ik dan weer allerlei gedachtenspinsels en kom ik wederom tot de conclusie dat ik echt in een hele, hele rare wereld leef, het niet altijd hoef te begrijpen maar dat luisteren naar “mijn hart” voldoende is.