Botox en paniekaanvallen

Via de supportcrew (eerste aanspreekpunt voor patiënten) krijg ik een triageformulier in handen gedrukt met daarbij de vermelding/hulpvraag: “injecties”. Gezamenlijk (patiënt, vertaler en ik) gaan we in de triageruimte (tent) van de kliniek zitten. Het betreft een Afghaans/Iranese man van ergens halverwege de dertig. Ik vraag hem wat ik voor hem kan doen. Hij wijst naar zijn voorhoofd en ogen en vertelt dat hij zijn rimpels graag met botox wil opvullen. Drie jaar geleden heeft hij dit voor het laatst gedaan. Er is geen verdere lichamelijke noodzaak voor herhaling van deze injecties. Hij vertelt al ongeveer een jaar in het kamp te wonen, heeft twee keer een afwijzing ten aanzien van zijn asielprocedure ontvangen en kan zijn advocaat niet meer betalen. Hij slaapt slecht, piekert, maakt zich veel zorgen en verlangt naar een relatie/partner. Hij is teleurgesteld maar begrijpt na mijn uitleg dat ik ten aanzien van de gevraagde botoxinjecties niets voor hem kan betekenen. In overleg met hem verwijs ik hem naar het PSS team voor gesprekken met de psycholoog.

In dezelfde shift, rond 23:00 uur, wordt er een jongen van 17 jaar op de rug van zijn vriend naar de kliniek gebracht. Op zijn document staat hij geregistreerd als 19 jaar. Zijn vrienden hebben hem gevonden; hij was niet meer aanspreekbaar en leek bewusteloos. Eenmaal in de kliniek wordt hij via de lift op de behandeltafel in de “Red room” (emergency room) gelegd. Nadat de arts hem grondig heeft onderzocht komt hij tot de conclusie dat er geen lichamelijke afwijkingen zijn maar dat het om een paniekaanval gaat. De jongen is na aankomst in het kamp in quarantaine geplaatst; barre omstandigheden. Hij is als volwassene geregistreerd dus geniet geen extra aandacht meer. Sindsdien woont hij samen met weet ik hoeveel andere alleenstaande mannen in de Rubb Hall (een hele grote tent); nul privacy en altijd rumoerig. In de tijd dat de jongen aan het bijkomen is spreken we met zijn vrienden. Met “grounding technieken” (zien, voelen, horen, proeven, aanraken) proberen we hem weer in het hier en nu te brengen. Een vriend stond bij het hoofdeinde en een bij het voeteneinde. Ik vond het ontroerend te zien dat zijn vriend hem over zijn hoofd aaide en de ander zijn tenen zorgzaam kraakte. Langzamerhand komt de jongen weer bij en na een gesprek verlaat hij lopend de kliniek met een verwijzing voor gesprekken met de psycholoog.

Na mijn shift, in de auto met een collega, spreek ik met hem erover en kom ik er verder over aan het nadenken. Waar ik bij het eerste gesprek in eerste instantie dacht van: “woon je in een vluchtelingenkamp”, kom je met een vraag om botox. Hoe is het mogelijk? Er zijn toch dingen die meer prioriteit hebben? Later zag ik steeds meer overeenkomsten met de door mij meer gelegitimeerde paniekaanval.

Als wonen en leven in kamp Mavrovouni / Moria 2.0 je werkelijkheid is dan probeer je terug te vallen op dingen waar je mogelijk wel controle/invloed op kan uitoefenen. Bijvoorbeeld je lichaam; botoxinjecties. Zelfrespect? Is het een overlevingsstrategie? Je bent een jaar of 35 op zoek naar een partner en denkt dat botox daaraan bijdraagt. Wie ben ik om daar verder iets van te vinden? Het leven gaat door. Zoveel mensen doen/willen het. Waarom zou een vluchteling dit niet mogen!?