Pushback

Alweer een week voorbij; wat gaat het allemaal snel! Ongeveer 4 dagen per week ben ik “op shift” in de kliniek. Daarnaast 1 dag om de hospitainer schoon te maken en apotheek werkzaamheden te verrichten. Het kan ook zijn dat je wordt ingedeeld om de host te helpen bij het klaarmaken van de warme maaltijd. Maar…nu even niet want ik ben positief getest op Covid. Gelukkig geen enkele klacht, dus ik hoop er snel weer bij te zijn. De shifts in de kliniek zijn in het weekend zowel overdag als ’s avonds ((09:00-17:00 uur / 16:00 -00:00 uur ). Door de week zijn er alleen late diensten. We verzamelen altijd vanaf hetzelfde vrijwilligershuis voor onze “check in” en zorgen dat alles wat mee moet ook echt mee komt (porto’s, eten, medicatie etc.). Met twee auto’s rijden we vervolgens naar het kamp.

Nu is het rijden al een uitdaging op zich; soms doet de auto het niet maar na wat heen en weer getrek met de pook, de koppeling, het gas of de rem lukt het vaak net om op het moment “dit wordt ‘m niet meer", toch met een grote gaswolk weg te komen. De Griekse rijstijl vraagt ook om enige aanpassing. Ik raak er inmiddels wat aan gewend; toeteren negeren, gewoon gas blijven geven, bij het stoplicht een schietgebedje (auto mag niet afslaan) en in elk geval wel je best proberen te doen om zo goed mogelijk te anticiperen.

Eenmaal in het kamp zetten we de spullen klaar en wordt de generator voor de hospitainer opgestart. Tussen 17:00 en 21:00 zien we de meeste patiënten. Daarna is het vaak (veel) rustig (er). Meestal zien we ’s tussen de 10-20 patiënten per avond. Dit is een groot verschil met destijds in Moria (rond de 200). Fijn is dat je nu voldoende tijd en rust hebt om met iemand in gesprek te gaan.

Afgelopen week heb ik patiënten met verschillende problemen gezien en gesproken. Concreet zoals bijvoorbeeld een bal op de vinger hebben gekregen, gebeten door een rat maar ook meer confronterend zoals bijvoorbeeld een vrouw die is verkracht, een verslaafde of iemand die een pushback heeft meegemaakt.

Zo hoor ik het verhaal van een moeder die met haar vier kinderen nog niet zolang in het kamp is en 2 keer eerder heeft geprobeerd met een bootje de oversteek van Turkije naar Lesbos te maken. Ze laat me foto’s en video’s zien. De 3^e keer is het gelukt. Ze vertelt dat ze 2 keer door de Griekse kustwacht is teruggeduwd naar de Turkse wateren. De Turkse kustwacht was “zo vriendelijk en beleefd” haar mee terug te nemen; zij willen niet dat mensen verdrinken begrijp ik van haar. Eenmaal terug in Turkije zat ze met haar gezin zes dagen in de gevangenis. Op de foto’s/video’s die ze heeft gemaakt zie ik handen die net boven het water uitsteken…”weg” zegt ze, “allemaal verdronken”, “ik heb het er moeilijk mee”, zegt ze.

Ook hoorde ik van mijn collega het verhaal van een hoogzwanger stel. Ze waren net aangekomen op Lesbos. Direct na aankomst moesten beiden vluchten (rennen) om uit handen van de politie te blijven om te voorkomen dat ze alsnog zouden worden teruggestuurd. Tijdens deze vlucht is de man zijn vrouw kwijtgeraakt. Via, via hoorden we dat de vrouw zich na enkele dagen ook in het kamp heeft gemeld. Het schijnt dat pas als iemand daadwerkelijk is aangekomen in het kamp hij /zij gaat worden geregistreerd als vluchteling. Tot die tijd dreigt het gevaar van pushback.

Tip: de site van Aegean Boat Report - https://aegeanboatreport.com/weekly-reports/ geeft inzicht in de pushbacks. Misschien interessant om eens te kijken?