Trauma

Er meldt zich een jonge vrouw in de kliniek. Het is een koude avondshift met veel (zee) wind en regen. Ik begeleid haar naar de hospitainer waar het aangenaam warm is. Ze vertelt dat ze al jaren klachten heeft van haar benen. Vooral haar knieën zijn pijnlijk. Vanavond bereikten de pijnklachten een hoogtepunt. Helaas kunnen we niet veel meer voor haar doen behalve het aanbieden van passende oefeningen en wat paracetamol. Fysiotherapie is zeker geïndiceerd maar helaas niet mogelijk. Een paar uur later in dezelfde shift zie ik haar weer. Ze is nu samen met haar partner. Ze zit wat verdrietig ineengedoken op een bankje. Ik zie dat ze een wond op haar onderbeen heeft en vraag in gebarentaal hoe dit is gekomen. Ze blijft wat afwezig. Op mijn vraag of ze dit zelf heeft gedaan knikt haar partner bevestigend. Terug in de hospitainer ga ik het gesprek met haar aan. Ze vertelt dat ze is gevlucht en vier jonge kinderen heeft;de jongste is twee. Ze is het contact met hen kwijt/ verloren. Mist hen. Ze huilt en draait haar hoofd weg. Ze wil weg uit dit kamp en hoopt dat wij haar daarbij kunnen helpen. Ik vraag haar waarom ze zichzelf met een mes heeft gesneden en verzorg de (uiterlijke) wond. Ze vertelt dat ze het zich niet meer herinnert. Het werd te druk in haar hoofd. Het was een onbewuste actie. Aan het eind van het gesprek check ik nogmaals of ik haar kan laten terugkeren naar haar tent. Gesprekken met de psycholoog waren al (op)gestart.

Tijdens een andere (dag) shift spreek ik een man van rond de veertig. Hij vertelt dat hij de avond ervoor ook is geweest en dat de paracetamol niet heeft geholpen tegen de onrust die hij in zijn hoofd ervaart. Hij wilde andere, sterkere medicatie en absoluut geen psychologische ondersteuning. Naast luisteren, (nogmaals) uitleg over het feit dat medicatie niet de oplossing is maar gesprekken handvatten en ruimte kunnen bieden om met de situatie om te gaan, kan ik hem niets bieden. De volgende ochtend komt hij, nadat hij ’s avonds ook nog twee keer door mijn collega’s is gezien, voor een verbandwissel. Hij vertelt en laat zien dat hij zijn arm en been met sigarettenpeuken heeft gebrandmerkt. Opnieuw geeft hij aan graag sterkere pijnstillers te willen zodat hij de onrust en pijn die hij ervaart niet hoeft te voelen.

Ook zijn er deze week “new arrivals’ aangekomen. Tijdens een avondshift meldt de kamppolitie zich bij de kliniek met het verzoek of de dokter snel kan komen. Er heeft zich een hoogzwangere dame met haar partner bij de poort gemeld. De dokter checkt de situatie van de dame en neemt het stel mee naar de kliniek zodat ze hun doorweekte kleren kunnen omruilen voor droge. Een ambulance is inmiddels gebeld. Het stel heeft, nadat ze met een bootje op Lesbos zijn aangekomen, de hele dag geschuild in de bossen opdat ze niet zouden worden gevonden door de “bad politie” en worden “gepushbackt” naar Turkije. Je bent als vluchteling pas “veilig op Lesbos (Europa!!)” als je je in het kamp hebt gemeld. Via een collega hoor ik dat een vorm van pushback ook kan inhouden dat je als vluchteling in de handboeien wordt geslagen, wordt teruggevaren naar de Turkse wateren, aldaar van je handboeien wordt ontdaan en in het water wordt geduwd. Daarna heb je de mogelijkheid om te zwemmen, te verdrinken en/of te worden opgepikt door de Turkse kustwacht.

Leestip:

https://www.oneworld.nl/lezen/opinie/worden-we-door-oekraine-solidair-met-iedereen-op-de-vlucht

Filmtips:

-Human Flow

-Flee