Lesbos

Inmiddels ben ik alweer een week op Lesbos en vind mijn draai steeds meer. Donderdagavond in Mytilini aangekomen en warm onthaald door mijn collega’s van Stichting Bootvluchteling /Boat Refugee Foundation. De komende 6 weken woon ik in hetzelfde vrijwilligershuis als waar ik in 2020 ook verbleef. Om je een beeld te geven; stel je een groot en oud studentenhuis voor. Voor mij meer dan 25 jaar terug….maar gelukkig ben ik thuis wel wat gewend met “mijn meiden” en ben ik nog steeds heeeel flexibel.. - ;) De internationale groep vrijwilligers (25-70 jaar) bestaat uit: support crew, host, verpleegkundigen, artsen en psychologen/psychiater. Het team is opgedeeld in een Medisch Team en een Psychosociaal Team maar werkt veel samen.

Nadat ik vrijdag, samen met de andere nieuwkomers een uitgebreide introductie heb gehad en we verder zijn bijgepraat ben ik zaterdag gestart met mijn eerste “day shift”. Dit was voor mij ook mijn eerste kennismaking met het nieuwe kamp / Mavrovouni. Het ziet er totaal anders uit dan Moria en het voelt ook anders aan. Het kamp ligt aan zee en er verblijven op dit moment ongeveer 1800 mensen. Als je aan komt rijden zie je de hoge hekken al.Er is 1 centrale toegangspoort die toegang geeft tot alle organisaties die in het kamp werkzaam zijn en de verschillende zones waarin de vluchtelingen als het ware per doelgroep verblijven. Zo is er onder andere een speciale zone voor de meest kwetsbaren, gezinnen, alleenstaande mannen, Afrikaanse gemeenschap en een quarantaine / isolatie ruimte voor de “new arrivals” en positief geteste covid bewoners. Het kamp lijkt, door mijn ogen gezien, beter georganiseerd en veiliger maar helaas niet minder inhumaan en uitzichtloos.

BRF heeft op het terrein een grote hospitainer staan met 2 consult/triage ruimtes. Daarnaast staat er een grote tent waarin de supportcrew de mensen opvangt en ook eventuele triages worden gedaan. Een en ander afhankelijk van het weer en de drukte. De supportcrew vangt de mensen op waarna een verpleegkundige wordt ingezet voor de triage. Afhankelijk van de situatie en complexiteit wordt het verder doorgespeeld naar een arts of het PSS team.

Voor mij is het werk grotendeels vergelijkbaar met mijn werkzaamheden als verpleegkundige binnen het GZA (GezondheidsZorg Asielzoekers). Ook nu zie ik vluchtelingen met uiteenlopende lichamelijke- en psychische klachten.

In mijn volgende blog meer en nieuwe belevenissen….